Uit tussentijdse resultaten van het Long-COVID onderzoek van het RIVM blijkt dat vrijwel de helft van de mensen drie maanden ná een besmetting met het coronavirus nog één of meerdere langdurige klachten ervaart. Dat Long-COVID de arbeidsrelatie behoorlijk kan verstoren en op scherp kan zetten, blijkt wel weer eens uit de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 14 februari 2022 (ECLI:NL:RBROT:2022:4019).

Wat was er aan de hand?

De werkneemster was sinds 2009 werkzaam bij het Erasmus MC en was aan het begin van de Coronapandemie besmet geraakt met het Coronavirus. Partijen zijn daarna in een langdurig en moeizaam re-integratietraject verwikkeld geraakt. Erasmus MC heeft de Kantonrechter destijds echter al na één jaar verzocht om de arbeidsovereenkomst te ontbinden wegens een “verstoorde arbeidsverhouding”.

De Kantonrechter is met partijen van mening dat de wijze waarop partijen elkaar gedurende de re-integratie hebben benaderd een vruchtbare samenwerking voor de toekomst in de weg staat, waarna hij overgaat tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Beide partijen zijn echter van mening dat de ander ernstig verwijtbaar heeft gehandeld. Erasmus MC stelt dat de werkneemster als gevolg daarvan geen recht heeft op een transitievergoeding, terwijl de werkneemster in dat verband aangeeft recht te hebben op zowel een transitievergoeding als op een billijke vergoeding.

“De Kantonrechter ziet twee partijen die worstelen met de gevolgen van een pandemie, de onzekerheid die dat met zich brengt en de verandering in de manier van werken en communiceren, die de maatregelen hebben gehad.“

Erasmus MC zou volgens de werkneemster aan het begin van de pandemie te weinig beschermingsmaatregelen hebben getroffen en tevens schortte het volgens de werkneemster aan een zorgvuldig traject bij de bedrijfsarts. Zo was zij nooit fysiek onderzocht en had de bedrijfsarts nagelaten haar door te sturen naar een behandelend specialist. Erasmus MC stelde daarentegen dat zowel de bedrijfsarts als het UWV hadden geoordeeld dat de werkneemster gewoon kon werken, hetgeen de werkneemster derhalve ten onrechte had geweigerd.

De Kantonrechter ziet naar aanleiding daarvan twee partijen die worstelen met de gevolgen van een pandemie, de onzekerheid die dat met zich meebrengt en de verandering in de manier van werken en communiceren die de maatregelen hebben gehad. De kantonrechter begrijpt dat de werkneemster ontevreden is over de beschermingsmaatregelen en tevens in onzekerheid verkeerde over haar gezondheid. Niettemin erkent de Kantonrechter ook dat aan het begin van de pandemie nog geen breed gedragen mening bestond over welke beschermingsmaatregelen noodzakelijk waren.

Deze worsteling wordt ook zichtbaar waar het gaat over de wijze waarop inhoud is gegeven aan het re-integratietraject, aldus de Kantonrechter. Er was sprake van beoordelingen op afstand, slechts telefonische evaluaties alsmede thuiswerkzaamheden als onderdeel van de re-integratie. Daarnaast bestond er nog veel onduidelijkheid over de lange termijn effecten van een coronabesmetting en de mogelijkheid om daarmee te om te gaan en te werken. Een werkgever moet kunnen steunen op adviezen van deskundigen, maar tegelijkertijd hebben die deskundigen werkneemster nimmer fysiek onderzocht, noch contact opgenomen met de behandelende longarts en/of de huisarts. 

Erasmus MC heeft volgens de Kantonrechter terecht gesteund op de adviezen van de behandelaars, maar begrijpt tevens dat – gezien de bestaande onzekerheid en onvrede – werkneemster naar haar lichaam heeft geluisterd. Haar handelen is in arbeidsrechtelijke zin verwijtbaar, maar niet ernstig verwijtbaar waardoor de werkneemster haar recht op een transitievergoeding niet heeft verloren. 

Uit voornoemde uitspraak blijkt maar weer eens dat Long-COVID ook in het arbeidsrecht nog steeds voldoende stof doet opwaaien. Heeft u naar aanleiding van dit artikel nog vragen? Voor meer informatie over dit artikel kunt u contact opnemen met mevrouw mr. (Elske) Terheijden (0495 – 536 138 / eterheijden@abenslag.nl).